Deze conclusie trekt onderzoeker I. Kruijver. Hij volgde voor zijn onderzoek 53 verpleegkundigen die een communicatietraining hadden gevolgd. Hier hadden zij geleerd hoe zij moesten reageren op de emoties van kankerpatiënten. Hoewel zij direct na de cursus het voornemen hadden om het geleerde in de praktijk te brengen, kwam daar weinig van terecht.
Volgens Kruijver hebben de verpleegkundigen te weinig tijd om de patiënten vragen te stellen over hun geestelijke welzijn. Ook worden zij ontmoedigd door hun leidinggevenden. Die willen dat de verpleegkundigen in deze tijd van personeelstekorten zoveel mogelijk patiënten helpen. Emotionele bijstand is in hun ogen slechts een tijdrovende bijkomstigheid.
(Bron: Gezondsite)